مردمسنی به همراه پسر25ساله اش درقطارنشسته بود.درحالی که مسافران درصندلی های خودقرارداشتند,قطارشروع به حرکت کرد.

به محض شروع حرکت قطار,پسر25ساله اش که درکنار پنجره نشسته بود,پرازشوروهیجان شد.دستش راازپنجره بیرون برد ودرحالی که هوای درحال حرکت رابا دست لمس میکرد,فریاد زد: پدرنگاه کن درختهاحرکت می کنن.

مرد مسن بالبخندی هیجانی پسرش راتحسین کرد.

کنارمردمسن,زوج جوانی نشسته بودند که حرف های پدروپسر رامی شنیدند واز حرکات پسرجوان که ماند یک کودک پنج ساله رفتارمیکرد,متعجب شده بودند.ناگهان جوان دوباره باهیجان فریادزد:پدرنگاه کن دریاچه,حیوانات وابرهاباقطار حرکت میکنن.

زوج جوان پسررابادلسوزی نگاه می کردند.باران شروع شد.چندقطره روی دست جوان چکید.اوبالذت آن رالمس کرده چشم هایش رابست ودوباره فریادزد:پدرنگاه کن باران میبارد,آب روی من چکید.

زوج جوان دیگرطاقت نیاوردند وازمرد مسن پرسیدند:چراشمابرای مداوای پسرتان به پزشک مراجعه نمی کنید؟مردمسن گفت: ماهمین الان ازبیمارستان برمی گردیم.امروزپسرمن اولین باردرزندگی می تواند ببیند...